شعری زیبا از مثنوی سرزمین من سوادکوه از استاد بابا تافته-قسمت اول


بنام   آنکه     جان  آفرین   است          

خداوندی که مالک بر زمین است

تمام  کهکشان    فرمان     اویند          

سماء دریا   جبل تسبیح  گو یند

زخاکم   آفرید   و  جان   بخشید         

دلی  چون  خانه  ایمان بخشید

خرد از دانش  خود  در سرم داد        

تکلم    در  زبان   قاصرم      داد

که  تا  در مدح  او    غافل  نمانم        

بر تسبیح  بی     حاصل   نمانم

فراوان   حمد   بر    دادار    دارم         

ستایش  بر   زبان   بسیار  دارم

هرآنکه دم به مدح او  فرو بست      

در رحمت بروی خویشتن بست
                             

منتخب اشعار باباتافته در وصف سوادکوه

سوادکوه را زنم باز حلقه بر در              سلام    من ببر   بر   آن مظفر

که گر طوفان بپا روزی خزر کرد             سوادکوه سینه خود را سپرکرد

سوادکوه نام تو برهر زبان است            ترا چون پور قارن مرزبان است

تو تاریخی ز قارن تا  ز  شروین              هژبری از تو آموخت  راه و آئین

به زیراب سوادکوه لطف حق بین            مبارک بارگاه   عبد  حق بین

به زیراب سوادکوه رحل ره کرد               غروب هم سایه بر دیدار مه کرد

همه از شیر مردان سوادکوه                 همه   از  نامبرداران     نستوه

همه از قهرمانان این  دیارند                   بر این خاک سوادکوه  افتخارند

پلنگانی که طفل این دیارند                    بر این کوه سوادکوه  پاسدارند

به هرجای ورسک پل چهره ی او             ورسک گوش است وپل گوشواره ی او

ورسک اندر زبان خاص وعام است            به ایران فخروناموس است ونام است

ورسک بر کشورم سرمایه باشد               وطن  باشد  سر  و   او  پایه  باشد

وطن جسم است وجان سرمایه ی او        ورسک باشد ستون مهره ی او

ورسک  بین  دو  دریا ارتباط است              به ایران  عزیزم  انبساط  است